ਕੀ ਆਹ ਪੰਜਾਬੀ ਦੋਸਤੋ!

ਕੀ ਆਹ ਪੰਜਾਬੀ ਦੋਸਤੋ!ਦੀਪ ਜੀਰਵੀ- ਕੀ ਆਹ ਪੰਜਾਬੀ ਦੋਸਤੋ, ਓਹੀਓ ਪੰਜਾਬੀ ਨੇ ਓਹ ਸੀ ਹਕੀਕਤ ਦੋਸਤੋ , ਇਹ ਨਿਰੇ ਕਿਤਾਬੀ ਨੇ। ਓਹ ਮੋਕਲੇ ਸੀ ਕਰ-ਪੈਰ ਦੇ, ਤੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲੇ ਸੀ, ਲੱਕ ਧੁਹਵੇਂ ਚਾਦਰੇ , ਸੋਂਹਦੇ ਸਿਰੀਂ ਸ਼ਮਲੇ ਬਾਹਲੇ ਸੀ। ਸੱਕ-ਰੰਗੀਆਂ ਬੁੱਲੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ, ਮੋਹਕ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਸੀ ਹੱਥੀਂ ਕੱਤਦੀਆਂ,ਉਣਦੀਆਂ,ਸੀਂਦੀਆਂ ਏਥੋਂ ਦੀਆਂ ਨਾਰਾਂ ਸੀ। ਉੱਠ ਤੜ੍ਹਕੇ ਚੱਕੀ ਝੋਂਦੀਆਂ, ਤੇ ਧਾਰਾਂ ਕੱਢਦੀਆਂ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਨਰ ਦੇ ਸੰਗ ਖੇਤਰੀਂ ਜਾ ਵਾਢੀ ਵੱਢਦੀਆਂ ਸੀ। ਗੀਟੇ ਤੇ ਖਿੱਦੋ ਖੇਡਦੇ ਏਥੇ ਬਾਲ-ਨਿਆਣੇ ਸੀ ਰਾਤੀਂ ਬਾਤਾਂ ਪਾ ਸਵਾਲਦੇ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਸਿਆਣੇ ਸੀ ਖੁਹ ਮਿਠੜੇ ਪਾਣੀ ਦੇਂਵਦੇ, ਪਾਣੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸੀ ਓਹ ਤੂਤ ਦੇ ਮੋਛੇ ਦੇ ਜਿਹੇ ਹਾਣੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸੀ ਓਹ ਦੁੱਲੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਜਿਓਣੇ, ਅੱਧਾ ਸੱਚ ਹੰਡਾਂਓਦੇ ਜੋ ਓਹ ਰਾਂਝੇ ਪੁੰਨੂ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਹਰ ਲੱਜ ਨਿਭਾਓਂਦੇ ਜੋ ਓਹ ਹੜਦੀਆਂ ਸੜਦੀਆਂ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਪੰਜਾਬ ਅਧੂਰਾ ਜੇ ਓਹ ਖਾ ਖਾ ਮਹੁਰਾ ਮਰਦੀਆਂ ਬਿਨ ਖਾਬ ਅਧੂਰਾ ਜੇ। ਇਕ ਪੱਲੇ ਨੂੰ ਇਸ ਦੇ ਕਦੇ ਬੇਗੈਰਤਾ ਹੱਥ ਪਾਇਆ। ਉਹ ਅਣਖੀ ਅੱਜ ਦਿਸਦੇ ਨਹੀ ਨਹੀ ਜਿਨ ਉਹਦਾ ਮੁਲ ਪਾਇਆ। ਛਾਂ ਸੀ, ਗਾਂ ਸੀ, ਮਾਂ ਸੀ, ਕਦੇ ਇਸ ਦੇ ਹਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੱ। ਤਦ ਸੁੱਖ ਆਰਾਮ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ ਇਸ ਦੇ ਹਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚੱ। ਕੱਚੇ ਢਾਰੇ ਅੰਦਰ ਵੀ ਘਰ ਪੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਨਪੜ੍ਹ ਬੇਸ਼ੱਕ ਹੋਵੇ ਪਰ ਪੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਖੁੱਲੇ ਖੁੱਲੇ ਵਿਹੜੇ ਤੇ ਖੁੱਲੇ ਮਨ ਹੁੰਦੇ ਸੀ, ਖੁੱਲੇ ਹੀ ਸਨ ਖਾਣੇ, ਓਹ ਸਾਦੇ ਪਰ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਮਹਾਂ ਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਡਰ ਵੀ ਉਦੋ ਤਾਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਜੋ ਜਿੰਨੀ ਜਿਓਂਦਾ ਸੀ ਆਪਣੀ ਹੀ ਜਿਓਂਦਾ ਸੀ ਇੱਕ ਥਾਨ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਸਭ ਝੱਗੇ ਸਵਾ ਲੈਂਦੇ ਲੱਥੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪਾ ਜੂਨ ਹੰਡਾ ਲੈਂਦੇ ਲੀੜੇ ਹੀ ਨਹੀ ਉਦੋ ਸੁੱਖ ਦੁੱਖ ਵੀ ਸਾਂਝੇ ਸੀ ਵੱਡੇ ਸਭ ਟੱਬਰਾਂ ਦੇ ਚੁੱਲੇ ਵੀ ਸਾਂਝੇ ਸੀ ਧੀ ਇੱਕ ਦੀ ਨਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਭ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਹੁੰਦੀ ਮੱਕਾਰੀ ਸੀ ਏਨੀ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਬਚਪਣ ਦੇ ਦਿਨ ਸੀ ਪੰਜਾਬ ਇਹ ਖੁਦ ਤੱਕਿਆ ਮੈ ਹੁਣ ਵੀ ਹਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਸ ਖੁਆਬ ਇਹ ਖੁਦ ਤੱਕਿਆ ਹੁਣ ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਵੇਖਾਂ ਮੈ ਰੋਣਾ ਤਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਮੁਲਕ ਦੀਆਂ ਰੰਗਤਾਂ ਹੀ ਹੋਰ ਹੋਈਆਂ ਹੁਣ ਸਰਕਾਰਾਂ ਜੀਕਣ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਚੋਰ ਹੋਈਆਂ ਹੁਣ ਵੀ ‘ਰਣਜੀਤ’ਦੇ ਰਾਜ ਦਾ ਸੁਫਨਾ ਵਿਖਾ ਜਾਂਦੇ ਓਹਦੇ ਵਰਗੇ ਬਨਣਾ ਕਹਿ ਭਰਮ ਭਵਾ ਜਾਂਦੇ ਹੁਣ ਪਾਣੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਨਾ ਰਹਿ ਗਏ ਨੇ ਹੁਣ ਪਾਣੀਆਂ ਦੇ ਉੱਤੇ ਵੀ ਜਾਲ ਜਿਹੇ ਪੈ ਗਏ ਨੇ ਹੁਣ ਹੱਟ-ਬਜਾਰੀਂ ਵੀ ਜੰਜਾਲ ਵਿਕੇਂਦੇ ਨੇ ਹੁਣ ਚੋਰਾਂ ਦੇ ਸਾਜ਼ੀ ਦੇ ਤਾਲ ਨਚੇਂਦੇ ਨੇ ਹੁਣ ਪੀਜ਼ੇ-ਬਰਗਰ ਨੇ ਗੜਬੜ ਜਿਹੀ ਕਰ’ਤੀ ਹੈ ਹੁਣ ਲੋਕ ਦਿਖਾਵੇ ਨੇ ‘ਪੰਜਾਬੋ’ ਪੱਟ’ਤੀ ਹੈ ਹੁਣ ਵਿੱਸਰੀ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਧੀ ਨੂੰ ਧੀ ਮੰਨਣਾ ਪੁੱਤਰ ਚਾਹਵਣ ਸਾਰੇ ਨਾ ਚਾਹਵਣ ਧੀ ਜੰਮਣਾ ਹੁਣ ਚਾਹਵਾਂ ਕਾਫੀਆਂ ਨੇ ਸੂਤੇ ਨੇ ਸਾਹ ਦਿੱਸਦੇ ਅੱਜ ਪਿਓ-ਦਾਦੇ ਵੇਖਣ ਆਹ!ਬੀਜ ਪੲy ਭਿੱਟਦੇ ਅੱਜ ਫੋਜ ਦੀ ਭਰਤੀ ਨੂੰ ਗਭਰੇਟ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦੇ ਕਿਤੇ ਕੱਦ ਛੁਟੇਰੇ ਨੇ ਕਿਤੇ ਪੇਟ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੇ ਅੱਜ ਦਾਣੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਪਏ ਢੇਰ ਉਗੇਂਦੇ ਨੇ ਸਾਹ ਸਤ ਹੀਣੇ ਦਾਣੇ ਪਰ ਨਾਸ ਕਰੇਂਦੇ ਨੇ ਅੱਜ ‘ਵੱਡੇ ਲਾਲੇ’ ਨੇ ਗਲ਼ ਫਾਹੀ ਹੈ ਪਾਈ ਹਰ ਬਾ਼ਲ-ਬਲਾਂਵਾਂ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਰਜ਼ਾਈ (ਉਸ)ਹਰ ਹੁਕਮ ਅਸਾਡੇ ਲਈ ਬੱਸ ਰਾਖਵਾਂ ਕੀਤਾ ਹੈ ਲਾ ਡੀਕ ਅਸਾਡਾ ਹੀ ਬੱਸ ਰੱਤ ਇਸ ਪੀਤਾ ਹੈ ਸੰਘੀ ਸਾਡੀ ਬੇਸ਼ਕ ਪਰ ‘ਗੂਠਾ’ ਓਹਦਾ ਏ ਓਹਦੇ ਅੱਗੇ ਸਾਡਾ ਬੱਸ ਠੂਠਾ ਸ਼ੁਹਦਾ ਏ ਹਰ ਕਾਜ ਅਸਾਡੇ ਤੇ ਉਹ ਡੇਲੇ ਕੱਢਦਾ ਹੈ ਉੱਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੇਂਦਾ ਥੱਲੋਂ ਜੜ੍ਹ ਵੱਢਦਾ ਹੈ ਇਹ ਮਾੜੇ ਦਿਨ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਕਿਓਂ ਆਏ ਕਿਓਂ ਬਾਜਾਂ ਨੇ ਆ ਕੇ ਸਭ ਬੋਟ ਹੀ ਧਮਕਾਏ ਇਸਦਾ ਕਾਰਣ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਏਹੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਅਸੀਂ ਵਿਰਸਿਓਂ ਟੁੱਟ ਗਏ ਹਾਂ ਤਾਹੀਓਂ ਜੱਗ ਠੱਗਦਾ ਹੈ ਅਸੀਂ ਮੋਹ ਮਮਤਾ ਭੁੱਲੇ ਤੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਇਸ ਪੈਸੇ ਨੇ ਵੰਡੇ ਸਾਡੇ ਸਾਂਝੇ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਹੱਥੀਂ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਝਕ ਆਓਂਦੀ ਹੈ ਸਾਡੇ ਕੰਮ, ਹੋਰ ਕਰਨ ਸਾਨੂੰ ਗੱਲ ਭਾਓਂਦੀ ਹੈ ਆਹ! ਖੇਤ ਖਜਾਨੇ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਭ ਚੋਰ ਪਏ ਅਸੀ ਕੱਛਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਹੋ ਕੰਮਚੋਰ ਗਏ ਅਸੀ ਹੁਣ ਵੀ ਚੇਤ ਜਾਂਦੇ ਜੇ ਆਪਾਂ ਸੌਂਦੇ ਨਾ ਕਦੀ ਹੁੱਬ ਕੇ ਹੱਸਦੇ ਸਾਂ ਹੁਣ ਹੁਬਕੀਂ ਰੋਂਦੇ ਨਾ।

Website templates